Katalog wydany w związku z wystawą Katarzyny Kozyry „Szukając Jezusa”, prezentującą film artystki o tym samym tytule (Galeria Labirynt, Lublin, 27.06–27.07.2014). Andrzej Wajs analizuje twórczość Kozyry, opierając się na kategoriach performatywności, formatu oraz tożsamości. Autor wychodzi od motywu Olimpii w realizacjach artystki, zwracając uwagę na obecną w nich automistyfikację i autoparodię. W filmie „Szukając Jezusa” widzi on kontynuację badań Kozyry nad mechanizmem autoidentyfikacji i stawia tezę, że nie jest to dokument o syndromie jerozolimskim, ale opowieść traktująca o nieobecności oraz poczuciu braku i łaknienia. Szukanie Jezusa, będącego według Wajsa „ucieleśnieniem nietożsamości”, jest tak naprawdę szukaniem własnej tożsamości. W filmie odnaleźć możemy również dziennik podróży samej artystki, a także jej własną historię. Obraz charakteryzuje się typową dla Kozyry mieszaniną stylów i konwencji – znajdziemy w nim m.in. elementy wywiadu psychiatrycznego oraz leksykonu sztuki (liczne odniesienia do historii malarstwa sakralnego). W rozmowie z Jackiem Michalakiem Katarzyna Kozyra wspomina swoje dzieciństwo, relacje z siostrą, wydział rzeźby warszawskiej ASP oraz pracownię prof. Grzegorza Kowalskiego. Artystka opowiada o swojej sztuce oraz wówczas najnowszym projekcie – „Szukając Jezusa”, który pokazuje, jak silna jest w ludziach potrzeba wiary, a także pragnienie bycia indywidualnością. Z Joanną Ruszczyk artystka rozmawia o swojej fundacji, jej misji promowania sztuki feministycznej oraz o sytuacji kobiet we współczesnym społeczeństwie. Kozyra wraca wspomnieniami do artystycznego debiutu w latach 90. – „Piramidy zwierząt”, który nadał jej status skandalistki oraz wzbudził dyskusje, a przez to zainteresowanie sztuką współczesną w ówczesnej Polsce. Artystka opowiada o życiu w czasach transformacji, chorobie nowotworowej, pielęgnowaniu ogrodu oraz o bohaterach filmu „Szukając Jezusa”. Stawia też pesymistyczną diagnozę obecnego rynku sztuki, podkreślając jego komercyjny aspekt.