Lektura publikacji Andrzeja Wielgosza naprowadza na koncepcję „wyobraźni teoretycznej, którą posługują się m.in. urbaniści, socjologowie, geografowie i przedstawiciele innych nauk”. Bez wątpienia wyobraźnię tę kształtują także artyści i architekci, tyle, że – zgodnie ze specyfiką swej profesji – rozszerzają ją o aspekt teoriopraktyki. To czyni właśnie Andrzej Wielgosz, odzwierciedlając ścieżki dostępu do danych – zarówno w makroskali (big data) czy to w mikroskali pojedynczego komputera, na poziomie ich organizacji w poszczególnych folderach. Projekt 007 stanowi bowiem kontynuację przedsięwzięcia badawczo-projektowego realizowanego przez Andrzeja Wielgosza od 1978 roku, najpierw pod tytułem Słownika Znaków Rysunkowych rozumianego jako „podstawowe źródło referencji ikonicznych”, a następnie jako „wyszukiwarkę form i znaczeń”. Słownik ten opierał się na graficznej interpretacji miejskich widoków aksonometrycznych. Decyzję autora o przeistoczeniu słownika w wyszukiwarkę, a następnie w bazę danych uznać można za znamienną dla przemiany paradygmatu kulturowego w szerszej skali. Słownik jest bowiem formą linearną w odbiorze, opiera się także na eksperckim, encyklopedycznym modelu wiedzy, zaś baza danych pozwala na dostęp wielokierunkowy (hipertekstowy) i może być rozbudowywana bez konieczności ingerencji w sens całego dzieła, w jakiego tworzeniu uczestniczy. Minęły już dwie dekady, odkąd ideę bazy danych jako formy symbolicznej ogłosił Lev Manovich. W tym czasie baza danych stała się fundamentem kultury usieciowionej, w której kluczowy jest dostęp do informacji jako najcenniejszego dobra. Jednocześnie zaczęto uznawać Internet za nową przestrzeń publiczną, odwołując się do metafory „agory informacyjnej” ukutej jeszcze w latach 90. XX wieku. Jeżeli zatem o przestrzeni kultury sieciowej mówi się językiem urbanistyki, to można – dla celów dogłębnej interpretacji – spróbować odwrócić te metaforyczne relacje i przyjrzeć się przestrzeniom miejskim tak, jakby to globalna Sieć była dla nich pierwotnym punktem wyjścia. Spojrzenie takie wydaje się zasadne również dlatego, że współczesne miasta pod wpływem „nadpisanej” na ich powierzchni wspólnototwórczej kultury sieciowej, zmieniają swoją tożsamość. Praca Andrzeja Wielgosza wpisuje się we współczesne badawcze tendencje w zakresie postrzegania miasta jako bazy danych, będąc także formą analityki kulturowej. W tym ujęciu dane stanowią jedynie podstawę. Ich uważna, wieloaspektowa analiza prowadzi do uzyskania badawczych wyników, te zaś ubrane są w formę wizualną. To oznacza, że nie ma jednego widzenia miasta, co dostrzec można również w szkicach zamieszczonych w książce Andrzeja Wielgosza, które, choć bazują na podobnym obrazie spełniającym tu rolę danych wejściowych, zmieniają się za sprawą interwencji rysunkowej czy sposobu graficznej modyfikacji obrazu. Ta charakterystyczna modalność wynika właśnie z zadeklarowanej przez autora Projektu 007 formy korzystania z bazy danych będącej niegdyś słownikiem, o czym wciąż warto w tym kontekście pamiętać.