Art's recent “educational turn” is viewed within a wider-ranging narrative of alternative ideas of education through art. This book will be an original and indispensable resource for all who believe in the importance of art in the wider educational realm. Framing the recent “educational turn” in the arts within a broad historical and social context, this anthology raises fundamental questions about how and what should be taught in an era of distributive rather than media-based practices. Among the many sources and arguments traced here is second-wave feminism, which questioned dominant notions of personal and institutional freedom as enacted through art teaching and practice. Similarly, education-based responses by the art community to the catastrophes of World War II and postcolonial conflict critically inform contemporary art confronting the interrelationships of education, power, market capitalism, and—as Michael Hardt and Antonio Negri describe it—the global condition of war. These writings by artists, philosophers, educators, poets, and activists center on three recurring and interrelated themes: the notion of “indiscipline” in theories and practices that challenge boundaries of all kinds; the present and future role of the art school; and the turn to pedagogy as medium in a diverse range of recent projects. Other writings address such issues as instrumentalism and control, liberation and equality, the production and the politics of culture, and the roots of research-based practice and experimental participatory works.

Niedawny „zwrot edukacyjny” w sztuce jest postrzegany w szerszej narracji alternatywnych idei edukacji poprzez sztukę. Ta książka będzie oryginalnym i nieodzownym źródłem dla wszystkich, którzy wierzą w znaczenie sztuki w szerszym kontekście edukacyjnym. Umieszczając niedawny „zwrot edukacyjny” w sztukach plastycznych w szerokim kontekście historycznym i społecznym, ten zbiór stawia fundamentalne pytania o to, jak i czego powinno się uczyć w erze praktyk dystrybucyjnych, a nie opartych na mediach. Wśród wielu źródeł i argumentów tu poruszanych znajduje się feminizm drugiej fali, który kwestionował dominujące pojęcia wolności osobistej i instytucjonalnej realizowanej poprzez nauczanie i praktykę artystyczną. Podobnie, edukacyjne odpowiedzi środowiska artystycznego na katastrofy II wojny światowej i konfliktów postkolonialnych mają krytyczny wpływ na współczesną sztukę mierzącą się z powiązaniami między edukacją, władzą, kapitalizmem rynkowym a – jak to opisują Michael Hardt i Antonio Negri – globalnym stanem wojny. Teksty tworzone przez artystów, filozofów, pedagogów, poetów i aktywistów skupiają się na trzech powtarzających się i powiązanych ze sobą tematach: pojęciu „niedyscyplinarności” w teoriach i praktykach, które kwestionują wszelkie granice; obecnej i przyszłej roli szkół artystycznych; oraz zwrocie ku pedagogice jako medium w różnorodnych współczesnych projektach.