Carl Loewes Männerchorstil ist ein ganz besonderer, ihm allein eigener: die Harmonie ist ganz einfach, auch beträchtliche Polyphonie wird nicht gegeben; dafür glänzt er durch treffliche Charakteristik, wort- und sinngemässen Vortrag und häufig durch eine fast solistische Beweglichkeit und Sprechschnelligkeit der Einzelstimme." Armin Knab über Carl Loewes Männerchorlieder (1925).

Styl chóru męskiego Carla Loewe jest bardzo wyjątkowy, charakterystyczny tylko dla niego samego: harmonia jest bardzo prosta i nie ma w nim znaczącej polifonii; Ale wyróżnia się doskonałymi cechami charakterystycznymi, dosłownością i wymową przekazu, a często także niemal solistyczną mobilnością i szybkością mowy w indywidualnym głosie.” Armin Knab o pieśniach chóru męskiego Carla Loewe (1925).

Der Komponist, Sänger, Dirigent und Liederdichter Carl Loewe (1796–1869) war aktiver Freimaurer, was bisher eher wie eine biografische Randnotiz betrachtet wurde. Doch ergeben sich gerade aus der näheren Betrachtung dieses biografischen Aspektes neue Perspektiven sowohl auf Loewe als Komponisten wie auch als Menschen. Betrachtet man die preußischen Logen des 19. Jahrhunderts, zu denen Loewes Loge „Zu den drei Zirkeln“ in Stettin zählte, schließen sich religiöse und freimaurerische Ideen keineswegs aus. Auf seinen Reisen besuchte Loewe vor Ort nicht nur andere Logen, sondern komponierte auch für sie. Der Band interpretiert diese bisher weitgehend ignorierte Facette aus Loewes Leben, indem er sich auf bis dato unbekannte Quellenfunde bezieht und von da zu weiterführenden Fragestellungen hinsichtlich der Oratorien und Balladen des Komponisten führt. Es wird an pauschalen Vorbehalten hinsichtlich der Freimaurerei gelegen haben, wenn Loewes Logengesänge bislang kaum Beachtung fanden. Die nationalsozialistische Musikgeschichtsschreibung etwa blendete die Freimaurerei aus ideologischen Gründen vollständig aus, was bis heute nachwirkt. Dabei – so belegt Franz Josef Ratte in seinem kulturgeschichtlich-biografischen Essay – ist gerade der Logengesang von großer Bedeutung für den deutschen Männergesang. Indem der Autor in seiner ausführlichen Studie vorgefertigte Urteile hinterfragt, schafft er eine breitere Kontextualisierung von Loewe-Kompositionen, die in einem kulturwissenschaftlichen Sinne biografische und gesellschaftliche Aspekte mit der Musik zusammenführt zu einer ganzheitlichen und neuen Sichtweise auf Carl Loewe.

Kompozytor, piosenkarz, dyrygent i autor tekstów Carl Loewe (1796–1869) był aktywnym masonem, co do tej pory było postrzegane raczej jako biograficzna notka na marginesie. Jednak to właśnie dzięki bliższemu przyjrzeniu się temu aspektowi biograficznemu wyłaniają się nowe perspektywy zarówno na Loewe'a jako kompozytora, jak i jako osobę. Jeśli spojrzeć na loże pruskie XIX wieku, do których zaliczała się loża Loewego „Zu den drei Kreisen” w Szczecinie, idee religijne i masońskie bynajmniej się nie wykluczają. Podczas swoich podróży Loewe nie tylko odwiedzał inne loże, ale także dla nich komponował. Tom ten interpretuje ten wcześniej w dużej mierze ignorowany aspekt życia Loewe, odwołując się do nieznanych wcześniej źródeł, co prowadzi do dalszych pytań dotyczących oratoriów i ballad kompozytora. Musiało to wynikać z ogólnych zastrzeżeń do masonerii, że pieśni loży Loewe'a nie cieszyły się jak dotąd zbyt dużym zainteresowaniem. Na przykład historiografia muzyki narodowosocjalistycznej całkowicie zignorowała masonerię ze względów ideologicznych, która nadal wywiera wpływ. Jak Franz Josef Ratte udowadnia w swoim eseju kulturalno-historyczno-biograficznym, śpiew pudełkowy jest szczególnie ważny dla niemieckiego śpiewu męskiego. Kwestionując w swoim szczegółowym opracowaniu z góry przyjęte sądy, autor tworzy szerszą kontekstualizację kompozycji Loewe, która w sensie kulturowo-naukowym łączy z muzyką aspekty biograficzne i społeczne, tworząc holistyczne i nowe spojrzenie na Carla Loewe.

Die Musikhistoriker haben sich inzwischen darauf verständigt, Carl Loewe (1796?1869) als den Meister der Vokalgattung Ballade zu rubrizieren. Diese Eindimensionalität der Betrachtung wurde nicht selten zu einer Quelle der Herabsetzung des Komponisten aus Löbejün. Man meint, es mit einem Musiker zu tun zu haben, der sein Leben komfortabel darin einrichtete, als Interpret seiner eigenen Gesänge umherzureisen, und sich ansonsten dem eigenen Komponieren widmete. Doch damit wird man ihm nicht gerecht. 0Carl Loewe war 45 Jahre lang ein pflichtbewusster und vielbeschäftigter Kirchenmusiker. Doch befanden sich in jener Zeit Stellung und öffentliche Ausstrahlung von Kirchenmusik in einem nicht mehr aufzuhaltenden Wandel. Dem stellte sich Loewe engagiert. Nicht zuletzt auf der Ebene der Kirchgemeinde wollte er sich dem veränderten Bedarf an allgemein christlicher Vokalmusik widmen. Das verlangte nicht mehr unbedingt gehobenen konzertanten Anspruch. Die Arroganz der Nachgeborenen hilft wenig, will man vor diesem Hintergrund Loewes Schaffen näherkommen. Insofern unternimmt Götz Traxdorfs um viele historische Abbildungen und Faksimiles ergänzte Schrift gleichermaßen eine Ehrenrettung wie eine neue Positionsbestimmung. Sie beschäftigt sich mit Loewes biografischen Voraussetzungen, seinem Wirken als Kirchenmusiker und Musikdirektor in Stettin, seinem Schaffen als Organist, seiner kompositorischen Hinterlassenschaft, seinen geistlichen Oratorien, seiner Vokalmusik für den gottesdienstlichen Gebrauch, seiner erbaulichen geistlichen Musik außerhalb des Sakralraumes sowie seinen geistlichen Oratorien und bietet zudem ein Verzeichnis seiner kirchenmusikalischen und religiösen Kompositionen.

Historycy muzyki zgodzili się obecnie zaliczyć Carla Loewe (1796?1869) do mistrza gatunku ballad wokalnych. To jednowymiarowe spojrzenie często stawało się powodem dyskredytacji dla kompozytora z Löbejün. Wydaje się, że mamy do czynienia z muzykiem, który wygodnie podróżował jako interpretator własnych piosenek, a poza tym całkowicie poświęcił się własnemu komponowaniu. Ale to nie czyni go sprawiedliwym. 0Carl Loewe był przez 45 lat sumiennym i zajętym muzykiem kościelnym. Jednak w tym czasie pozycja i publiczne rozpowszechnianie muzyki kościelnej ulegały nieuniknionej zmianie. Loewe podszedł do tego z zaangażowaniem. Chciał odpowiedzieć na zmieniające się zapotrzebowanie na ogólnochrześcijańską muzykę wokalną, nie tylko na poziomie parafii. Nie wymagało to już koniecznie wysokich standardów wykonawstwa koncertowego. Arogancja tych, którzy urodzili się później, niewiele pomoże, jeśli chcemy na tym tle zbliżyć się do twórczości Loewe'a. Pod tym względem pisarstwo Götza Traxdorfa, uzupełnione wieloma ilustracjami historycznymi i faksymiliami, jest zarówno ratunkiem honoru, jak i nowym określeniem pozycji. Zajmuje się biografią Loewe, jego pracą jako muzyka kościelnego i dyrektora muzycznego w Szczecinie, pracą organisty, jego spuścizną kompozytorską, jego sakralnymi oratoriami, jego muzyką wokalną do celów kultu, jego podnoszącą na duchu muzyką sakralną poza przestrzenią sakralną, a także jego oratoria sakralne, a także katalog jego muzyki kościelnej i kompozycji religijnych.