"Historie filmu awangardowego", wydane przez Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, to pozycja obowiązkowa dla każdego, kto interesuje się historią kina. Książka jest próbą przedstawienia zasadniczych nurtów filmowej awangardy na przestrzeni blisko stu lat, od lat 20. XX wieku poczynając, a na latach 2000 kończąc. To nowe spojrzenie na to, co dotychczas wydawało się o wiele prostsze i zrozumiałe. "Historie filmu awangardowego. Od dadaizmu do postinternetu" to grubo ponad czterystustronicowe wydawnictwo, nad którym opiekę redakcyjną objęli Łukasz Ronduda i Gabriela Sitek. Za dziełem stoi jednak ponad dwudziestu autorów i autorek - uznanych znawców i badaczy kina oraz sztuk wizualnych. W swoich tekstach poruszają zarówno tematy już znane lub przynajmniej zarysowane przez innych, pogłębiając jednocześnie dotychczasowe badania i refleksje, oraz te praktycznie w naszym kraju nieznane, a przynajmniej nie szerszemu gronu czytelników. W tym miejscu należy przypomnieć chociażby historię niesłusznie zapomnianych pionierek tzw. kina Wielkiej Awangardy. Celem przyświecającym autorom jest więc przywrócenie im należnego miejsca w historii kinematografii, a także próba odpowiedzi na pytanie: dlaczego dotychczas marginalizowano ich znaczenie? Szczególnie interesujący dla polskiego czytelnika będzie tekst Marcina Giżyckiego, który postanowił zaprezentować awangardę w polskim kinie przed wybuchem II wojny światowej, oraz artykuł Mariki Kuźmicz, która opisała film awangardowy oraz sztukę wideo polskich artystek z lat siedemdziesiątych XX wieku. Oba stanowią ciekawe i nowatorskie przyczynki do historii polskiego kina.